Genel olarak modern sanatın, özel olarak da benim şiirimin kaynağında melankoli var diye düşünüyorum: Tam olarak betimlenemeyen, ama kayıp olduğu kesin bir şeyin özlemi... Bu, hayvanlıktan insanlığa, "dünyanın gecesinden" logos'a, uygarlığa geçerken kaybettiğimiz, bu yüzden de bir türlü betimlenemeyen, ama yokluğunun ağrısı hep hissedilen "Şey", sanırım en temel, ontolojik anlamda özgürlük; her toplumsal gelişme aşamasında, yokluğu bir başka biçimde hissedilen özgürlük... Modern sanatın, dolayısıyla da şiirin enerjisini, bu özgürlük özleminden, yokluğunun hissettirdiği boşluğu doldurma çabasından, bunu elde etmek için süren sonu gelmez mücadeleden aldığını düşünüyorum... Bu nedenle de her dönemde, o dönemin, özgürlüğü kısıtlayan özelliklerine, etkenlerine karşı mücadele, bunları tanımlama, ağrısını dile getirme, görünür kılma ve ortadan kalkmasına katkıda bulunma amacıyla süregelen mücadelenin içinde bir geleneğe oturtmaya çalışıyorum ben kendi şiirimi. Benim, modern zamanların, (özgürlük sanatçı açısından kapitalizmle birlikte bir sorunu oluşturmaya başladığı için şu malum otonomi sorunu) özgürlüğü sorun eden geleneğin içinden, bildiğim anlayabildiğim kadarıyla seçtiğim şairlerden, yazarlardan, ressamlardan, kendim için kurmaya çalıştığım bir gelenek bu. İçinde özgürlüğü ararken, onun yokluğunun yerini doldurmaya çalışırken sağa sapmış sanatçılar da var, solcular olduğu kadar. Bu beni, şiiri, biçim-içerik diyalektiğiyle (bunları hep birlikte, ayırmadan, düşünmeye çalışarak) çok sesli, gerçek ya da kurgulanmış diyalogları içeren, gerçekliği çok yönlü karmaşıklığı içine, biraz da 'kübist' bir biçimde yakalamaya çalışan bir çabayla yazmaya zorluyor.

---